Przyjaciele - Wiersze

MÓJ PORTRET...

Posrebrzane włosy
Uśmiechnięta twarz
Z serduszkiem na dłoni
Oto cała ja

Łatwo mnie rozśmieszyć
Wzruszyć aż do łez
Jak trzeba to krzyknę
I przytulę też

Lubię noc i ciszę
Gdy otula świat
Myśli jak motyle
Wolne są jak wiatr

Lekko osiadają
Na czystych stronicach
Tak powstają wiersze
I historia życia

Wszystko tu kiedyś było
i była wielka miłość
w perlistych blaskach rosy
otulających wrzosy
świtem na skraju lasu...
- żal minionego czasu.
Wszystko tu kiedyś było
i wszystko odchodziło
- młodość, zdrowie, nadzieje,
a w koło już nikt się nie śmieje,
zaś w dali całun z atłasu...
- żal minionego czasu

Znowu monotonia codziennego dnia
Znowu slysze dzwiek rozbitego szkla
Kolejny raz niebo czarna chmura powlekane
Kolejny raz serduszko me zlamane
Padaja okruchy zmeczenia na ziemie
Padam ja a ze mna moje tchnienie
Slychac trzask rozbitej duszy
Smutek i zal topia sie w kaluzy
Jednak ratowac próbuje swe mysli
Lecz nikt nie chce mi w tym pomóc
I to mnie przekresli ....

roseguirlande.gif (4560 bytes)

Czekam na ostatnią łze.
Czekam choć na mej twarzy,
Nieustannie płynął łzy.
Chciałabym je zatrzymać,
Tak choć na chwile.
A one wciąż płynął.
Czasem sądzę, że to przez Ciebie.
Że to Ty jesteś temu winny.
Ale przecież Cię nie ma.
Nie ma Cię przy mnie od dawna.
Więc co jest powodem?
Czemu nie potrafie przestać?
Każda kropla to moja słabość.
Choć czasem płacze,
Gdy jestem szczęśliwa.
Ale takie łzy były już dawno.
Nie pamiętam już nawet,
Jak smakowały.
Czy były słodsze od tych?
Nie wiem.
Te łzy są gorzkie.
Nie da się ich powstrzymać,
Od tak, gdy się chce.
Ktoś kiedyś powiedział:
"Nie martw się, jutro też jest dzień."
Tyle, że każdy dzień, który przeżywam,
Jest taki sam jak sam jak poprzedni.
Pełen smutku, żalu i łez.
Czy to możliwe, by tak cierpieć?
Już sama nie wiem.
Kiedyś mówili, że miłość
To szczęście i radość.
Lecz to nie prawda.
Miłość to poświęcenie.
A jeśli ktoś nie chce,
Takiego poświęcenia?
Co wtedy?
Nie wiem.
Ból przysłania oczy.
Ale sprawia też,
Że ludzie są silniejsi.
Nie wszyscy, lecz niektórzy.
Większość dopiero szuka,
Tej drugiej połówki.
A ja?
Ja patrze przez łzy,
Na świat, który jest we łzach.
Patrzę jak dawniej,
Lecz nie przez różowe okulary.
One odeszły w niepamięć.
Porzucone gdzieś w kąt.
Nie warto ich nosić.
Czuje już ostatnią łze,
Na mym policzku.
Kolejna łza przyjdzie,
Z kolejnym wschodem słońca.

Mówią: miłość to klucz do nieba,
...Lecz jaką drogą iść tam trzeba
I z czego klucz ma być zrobiony
...By do uczuć serca był trafiony.
Czy zamówić go u jubilera
...Co samolubne dusze otwiera,
A jak upleść go z wiatru i marzeń,
Uchroni nasz los od przykrych zdarzeń.
Może też błyszczeć jakby ze szkła
...Lecz może miłość być krucha ta.
Mówią: wykuj klucz w samotnej skale
Będzie cię kochać szalenie i wytrwale.
Albo uproś go z klęczek u Pana Boga
...Nie zaznasz smaku co zdrada i trwoga.
Można zamówić za grosz u dobrej wróżki, ...Będzie to miłość tylko do poduszki.
Wszyscy dokoła ślą dobre porady
A serce słuchać nie chce czyjejś rady.
Wcale nie myśli co to potem będzie,
...Bo życie ucieka i do przodu pędzi.
Czas nas szybko mini,po cichu i bokiem
I znajdziemy klucz pod innym obłokiem..